Natura miasta w dobie kryzysu klimatyczno-ekologicznego

Obszary miejskie są wypełnione różnymi rodzajami naturalnych cech i form, oprócz tych stworzonych przez człowieka. Natura miast może ujawniać się w urządzonych przestrzeniach parków, dachów, ogrodów, w spontanicznych formach nieużytków, czwartej przyrody i miejskich rezerwatów. Jest również obecna w atmosferze, kanałach ściekowych, mikrobach, czy dotykających miasta klęskach żywiołowych, napędzanych globalnym kryzysem klimatycznym. W miastach powstają wielowymiarowe relacje między różnymi gatunkami żyjącymi w bliskim sąsiedztwie, a złożoność  miejskiej przestrzeni intensyfikuje ich interakcje. Miasta – mieszkańcy, dynamika społeczna, miejska polityka i ekonomia – mogą odnosić się do natury w różny sposób, wspierając bądź wykluczając niektóre jej formy. To w miastach obserwujemy największy zwrot ku wartościom mutualistycznym, uznającym równą wartość życia ludzkiego i nie-ludzkiego.

Miasta muszą jednocześnie skonfrontować się z coraz bardziej odczuwalnymi konsekwencjami zmiany klimatu. Wiąże się to z koniecznością wyobrażenia sobie przyszłości dotkniętej kryzysem klimatycznym i podjęcia działań dostosowawczych. Proces ten będzie nieuchronnie stwarzał napięcie pomiędzy starym i nowym oraz przekładał się na miejskie polityki, przestrzeń i jakość życia w miastach

Spojrzenie na naturę w przestrzeni miejskiej skłania do refleksji nad samą naturą miast (Nat Cities 1, 107, 2024). W jaki sposób natura wpływa na miasta i odwrotnie? Jak interakcje z innymi gatunkami kształtują nasze rozumienie natury miasta? Proponujemy dyskusję nad związkami miast i natury, z trzech perspektyw:

• Kryzysu klimatycznego w miejskim wymiarze
• Sprawiedliwości środowiskowej miejskich polityk
• Miast jako przestrzeni interakcji ludzi i innych gatunków